Een wereldtitel met het Nederlands elftal, dat is het hoogtepunt uit de carrière van hockeyster Jacky Schoenaker. Zes jaar na die wereldtitel is ze op 32-jarige leeftijd al gestopt met hockey, mede vanwege slepend blessureleed.
In de serie Knockout komen sporters aan het woord die hun carrière wegens blessure moesten beëindigen. Met hen ga ik terug naar hét moment van de blessure en de pijn die dat met zich meebracht.
Toewerken naar een eindtoernooi en plots een blessure oplopen die je het toernooi van je leven kost: iets pijnlijker dan dat is voor een topsporter bijna ondenkbaar. Schoenaker maakte het in 2016 mee in aanloop naar de Olympische Spelen in Rio de Janeiro. Een jaar eerder gebeurt haar hetzelfde en vliegt ze vanwege een blessure de dag voor de start van het EK in Londen in haar eentje naar huis. ,,Echt ontzettend heftig, die periode raakte me enorm. Nadat ik een aantal maanden erna stopte bij Oranje, zat ik echt in een zwart gat. Ik had nergens meer zin in, was zó verdrietig”, zegt de hoofdrolspeelster zelf.
Hoe anders is het begin van de carrière van Schoenaker, die al vanaf zesjarige leeftijd over de hockeyvelden dartelt. En dat feit is op zich al opvallend genoeg. Met Dick Schoenaker als vader, een bekende voetballer die jarenlang speelde voor onder meerAjax en het Nederlands elftal, lag een keuze voor een andere sport misschien voor de hand. ,,Maar ik heb nooit overwogen om te voetballen. Ik heb heel veel verschillende sporten geprobeerd, maar volgens mij heb ik voor hockey gekozen omdat ik dan een gratis rokje kreeg.”
Amsterdam
Na jaren bij Qui Vive, Hurley en vervolgens Amsterdam, debuteert ze bij de laatstgenoemde club in de hoofdklasse. Plots speelt Schoenaker op het hoogste niveau van Nederland. ,,Op een gegeven moment kom je erachter dat je eigenlijk best wel talent hebt. Dat is natuurlijk sowieso al leuk. Ik verhuisde ook naar Amsterdam, dus dat maakte het extra mooi.” In al die jaren in het zwartrode shirt van Amsterdam verovert ze twee keer het landskampioenschap. ,,Amsterdam is echt m’n cluppie. Ik zou nooit naar een andere club gaan, tenzij ik echt niet goed genoeg zou zijn.”
Ik haalde er de eerste paar jaar misschien niet alles uit
Jacky Schoenaker
Een ‘laatbloeier’, zo noemt Schoenaker zichzelf als ze terugkijkt op haar carrière. Haar debuut maakt ze al op jonge leeftijd, maar daarna volgen een aantal lastige jaren. ,,Toen ik achttien was kwam ik in dames 1 terecht. De eerste drie jaar heb ik vrijwel niets gespeeld. Ik moet eerlijk zeggen dat ik toen wel aan een vertrek heb gedacht.” Toch besluit ze voor haar kans te vechten. Schoenaker: ,,Ik wist zelf wel dat ik er misschien niet alles uithaalde. Ik hou heel erg van het sociale leven, woonde voor het eerst op mezelf. Ik was daardoor gewoon minder fit.”
Wereldkampioen
Pas in 2009 komt Schoenaker erachter dat ze meer uit haar carrière kan halen dan ze tot dusver deed. Het besef komt als ze met Jong Oranje wereldkampioen wordt in het Amerikaanse Boston. ,,Vanaf dat moment wilde ik voor mijn kans gaan bij Amsterdam en werd ik er een vaste waarde. Uiteindelijk speelde ik mezelf in de kijker bij Oranje.” Haar debuut voor Nederland maakt ze in 2013, maar het hoogtepunt moet dan nog komen. In een kolkend Den Haag wordt Schoenaker met het Nederlands elftal wereldkampioen in 2014. ,,Het hoogtepunt uit mijn carrière. Dat heb ik zó bewust meegemaakt. Hockeyen in een voetbalstadion, heel het land leefde mee. Iedereen kon komen kijken. Geweldig.”
Pijn
Hoe positief de geboren Rotterdamse ook is, de pijn van het gemiste EK in 2015 en de Spelen in 2016 blijft voelbaar. Een schrammetje zal het altijd blijven. ,,Natuurlijk deed het me wat om het team op de Spelen te zien. Ik dacht: kut, daar had ik moeten staan. Maar er spelen veel vriendinnen van me in het team en ik gunde ze het allerbeste. Persoonlijk zal ik zelf altijd wel een deukje in m’n hart voelen. Ik wist namelijk ook dat het mijn laatste kans was op de Spelen gezien de staat van mijn lichaam.”
Toen ik stopte met hockey viel er een soort last van m’n schouders
Jacky Schoenaker
Bootcamp
Na nog een aantal jaar in de hoofdklasse met Amsterdam besluit Schoenaker twee jaar geleden een punt te zetten achter haar carrière. Ze gaat zich focussen op het ‘werkende leven’. ,,Op het begin was het best wel wennen. De spanning en uitdaging die je bij hockeywedstrijden voelt, vind je niet snel in het werkende leven. Ik zocht dan ook nog vrij lang naar die spanning. Die vond ik uiteindelijk deels terug in het sporten.” Want inmiddels geeft Schoenaker bootcamp- en bootylessen in de sportschool. Schoenaker: ,,Voordat ik les ga geven voel ik wel iets van die spanning. Ik vind het vooral heel erg leuk om te doen. Maar het is onvergelijkbaar met de spanning en euforie bij het hockey.”
Toch is ze nu vooral blij dat ze na al die jaren tophockey ruimte en tijd heeft voor andere dingen. ,,Toen ik stopte met hockey viel er ook een soort last van mijn schouders, al is mijn leven nu niet rustiger. Er gaat nu veel meer tijd zitten in m’n sociale leven. Ik heb tijdens mijn carrière veel babyshowers, vrijgezellenfeesten of bruiloften gemist. Die tijd haal ik nu weer in.” Schoenaker redt zich inmiddels meer dan prima zonder hockey. ,,Ik mis het wel, maar een leven zonder hockey heeft me ook veel opgeleverd. Het geeft mij ook de bevestiging dat uit iedere situatie ook wel weer iets moois komt.”